Voetbalcoach Louis van Gaal regisseerde zijn teams tot in detail.
Hij bestudeerde tegenstanders en bepaalde vervolgens zijn tactiek. Mogelijke spelsituaties werden vooraf doorgenomen. Alle spelers kregen een duidelijke rol toebedeeld: Als de tegenstander dit doet, dan doe jij zus en jij zo. Scenario-denken kun je deze aanpak noemen.
Johan Cruijff daarentegen ging uit van improvisatievermogen. Een voetballer die iets onverwachts deed, vond hij veel interessanter dan een die zich aan een opdracht hield. De teams die hij coachte leerde hij gebruik te maken van het onvoorziene.
Cruijffiaans overleg gaat ervan uit dat in een overleg maar beperkt controle mogelijk is. Je houdt er rekening mee dat het onvoorspelbaar en spannend kan zijn. Beheers je dit dan ben je flexibel: bijsturing tijdens een overleg kan altijd nog. Cruijffiaans overleg is bovendien vaak levendiger en leuker dan het Van Gaals overleg.
Aldus Rob Kusters in een ORnet.nl artikel waarin hij pleit voor improvisatie in de medezeggenschap. Van plannen en controleren, de bestuurde wereld, naar aanvoelen en inspelen, de turbulente wereld.
